من نودو نه درصد نوشته‌های فورواردی وایبر و پیامک‌ها را نمی‌‌‌خوانم، در هر گروهی که هستم تند و تند از روی این نوع نوشته‌ها رد می‌شوم و فقط جایی که آدم‌ها خودشان حرف زده‌اند یا دیالوگی ردوبدل شده است مکث می‌کنم و می‌خوانم. چقدر خوب است که آدم‌ها حرفی برای گفتن داشته باشند و بدانند گفتاشنود و نوشتن، روایت‌هایی از عالم و زندگی ماست برای معنا بخشیدن به آنها، باور دارم که روایت، محصول پافشاریِ لجوجانه‌ی ماست برای معنا بخشیدن به عالم خودِ خودمان. (ر.ک. جمله‌ی بالای همین وبلاگ)