اینجا سالن مرجع است، سالنی که فقط با کارت
آبی می‌شود اینجا نشست، من کارتم آبی است
و تمام مدتی که کتابخانه هستم اینجا می‌نشینم.

روزی که دانشگاه قبول شدم، از کتابخانه که آمدم بیرون دیگر پشت سرم را هم نگاه نکردم، بس که خسته بودم. این روزها که شبیه آن روزها صبح که نه، ظهر می‌روم و وقتی می‌آیم بیرون هوا تاریک است، دارم دوباره وابسته‌اش می‌شوم، این دو تا امتحان را هم که بدهم، روزهایی هم که کلاس ندارم خواهم رفت، از نظم آهنین و سکوت و بودنِ خودم با خودم، حالم خوب است، در کتابخانه‌ی من، همه چیز آرام است و من احساس می‌کنم که چه بی‌اندازه خوشبختم.