دانشجوی شاگرد اول نیستم، اما عاشق درس و کلاسم، امروز می‌خواستم بروم دانشگاه به‌عنوان اولین روز ترم پاییز، یکی از بچه‌ها گفت دانشگاه اعلام کرده است کلاس‌ها از دوازده مهر شروع می‌شود. هیچ وقت این تعطیلی‌های هفته‌ی اول شروع ترم و هفته‌ی آخر پایان ترم را نفهمیدم. این چه قانون نانوشته‌ای است که دانشجویان توانسته‌اند به استادها و دانشگاه‌ها تحمیل کنند. رسما و قلبا حرص می‌خورم. تنها یک دانشگاه در ایران است که رسما هفته‌ی آخر شهریور شروع می‌شود یعنی یک هفته مانده است به مهر و تا آخرین ساعات آموزشی‌اش هم تعطیل نمی‌شود. دانشجو حق غیبت غیر مجاز ندارد و بیشتر از مجازش به او نمره‌ی صفر می‌دهند. هیچ وقت از این قانون نانوشته و این تعطیلی‌های دانشجویی خوشم نیامده است. نه ادا در می‌آورم نه می‌خواهم به قول دانشجوها شیرین عسل استادها شوم، نمی‌فهمم هیچ جوری نمی‌فهمم و نمی‌دانم این تقویم‌های آموزشی نانوشته‌ که دانشجویان وضع کرده‌اند و همه به آن تن داده‌اند با تاسیس اولین دانشگاه در ایران به وجود آمده است یا مربوط به این دهه‌های اخیر است؟ هر چه هست این قانون‌های نانوشته شرم‌آورترین قانونی است که می‌تواند در جامعه‌ی به اصطلاح فرهیخته‌ی یک مملکت جاری باشد.