هر کس به اندازه‌ی شعاع خودش در زمینه‌ی فلسفه برای کودکان   کار کند برای این برنامه کاری کرده است که نمی‌توان به آن بی‌توجه بود. این باور را باور کرده‌ام. باوری که همان روزهای اول کارگاه تربیت مربی آقای قائدی مفصل برایمان تببین‌اش کرد. دیروز که پژوهشگاه بودم و الهام زنجانیان با اشتیاق از کارهایی که در مدرسه انجام داده است تعریف می‌کرد. داشتم فکر می‌کردم  الهام یکی از کسانی است که در حد و توان و ظرفیت و امکانات خودش و مدرسه‌ای که در آن کار می‌کند به نظرم در طی چهار سال کم نگذاشته است یکی از کسانی است که شاید چند ماهی بیشتر نیست که نام و نام خانوادگی‌اش را می‌دانم چهره‌اش اما در پژوهشگاه همیشه برایم چهره‌ای آشنا بوده است. هر جای شهر باشد خودش را به هم‌اندیشی‌ها می‌رساند. دغدغه‌هایش را مطرح می‌کند و کلی انرژی مثبت به آدم می‌دهد. فلسفه برای کودکان به آدم‌های جدی و با انگیزه نیاز دارد و البته به قول آقای کریمی پر کار‌، تا بتواند مرور زمان جای خودش را پیدا کند و با کمترین  آسیب عالی‌ترین و بیشترین نتیجه را بگیرد و هر کس در این مسیر حتی یک گام بردارد به چشمم می‌آید و ذوق می‌کنم از اینکه آدم‌هایی هم وجود دارند که صبوراند و در پی تغییرات یک شبه نیستند و منتظر نیستند اتفاق‌های خوب از بالا به پایین بیفتد و الهام زنجانیان یکی از آنهاست.