اینکه درباره‌ی رفتارهای انسانی نمی‌شود به پاسخ قطعی رسید از غروب تا حالا من را در بهت فرو برده است. اتفاقی افتاده است که من یک در صد هم احتمال نمی‌دادم تا صد سال دیگر هم اتفاق بیفتد. جالب قضیه اینجاست که مدتی پیش در عالم خودم دقیقا داشتم به همین قضیه فکر می‌کردم و در عالم خودم نتایجی گرفتم و خیال خودم را جوری راحت کردم که الان دقیقا عکس آن نتایج ذهنی اتفاق افتاده است و خیالم هم ناراحت است نه آن قدرها ناراحت که نشود کاری کرد ولی پیچیدگی و غیرقابل پیش بینی بودن آدم‌ها هم می‌تواند از کسالت زندگی و یکسانی و روزمرگی‌اش بکاهد هم می‌تواند گام‌هایت را کمی لرزان‌تر کند. 

پی نوشتی که در پی موضوع و مرتبط با آن نیست: متاسفانه به دلیل کسالت، سخنرانی دکتر سجودی را از دست دادم، انگار که همه‌ی انرژی نداشته‌ام را یک جا جمع کردم و صرف نشست دیروز کردم.  امروز در خانه هم به‌سختی از پس کارهای یدی برمی‌آمدم چه رسد که بخواهم بروم بیرون. واقعا در زمستان مواظب خودتان باشید، مریضی یعنی تا اطلاع ثانوی تعطیل‌ام!