گاهی اوقات دلم می‌خواهد تازه فلسفه قبول شده باشم، از دیوار بین خانه‌ی خودمان و خانه‌ی عمویمان بالا بروم و  از آن سمتش تا کمر دولا شوم  و به زن‌ عمویم که در جیاط قند می‌شکند با شادی یک بچه دبیرستانی بگویم: زن عمو فلسفه قبول شدم. گاهی دلم می‌خواهد تازه فلسفه قبول شده باشم و سر کلاس  وقتی طالس، آناکسیمندر، هراکلیتوس و دیگران   از آب و هوا و آتش و خاک می‌گویند هاج و واج استادم را نگاه کنم. گاهی دلم می‌خواهد تازه فلسفه قبول شده باشم و در اتوبوس کتاب بخوانم، چشم‌هایم ضعیف شوند و من بی‌توجه باشم به اینکه چرا وقتی ته کلاس می‌نشینم همه چیز درهم و برهم است. 

سالی یک بار می‌روم دیدن آقای سید عرب، از بی‌معرفتی من است که سالی یک بار می‌روم ولی هر بار که می‌روم امکان ندارد ساعت به ساعت و کلاس به کلاس و روز به روز حال‌وهوای دوران لیسانسم برایم تداعی نشود. دوشنبه که پای بعضی ابیات حافظ به حرف‌هایمان باز شد، پای موسی و توضیحاتش به خدا درباره‌ی عصایش، پای مولوی و صید و صیاد بودن و .... دلم یک دفعه هوای دفتر و کتاب‌های دوران لیسانسم را کرد. من چهار واحد عرفان نظری داشتم که از آن برایم دفتری باقی ماند برای چهل سالِ بعد از آن چهار واحد...هنوز هم بعضی از حال‌وهواهایم شبیه همان روزهاست، هنوز هم حتی چهر‌ه‌ی خودم را سر بعضی کلاس‌ها به یاد می‌آورم. چه حال خوبی بود، چه حال خوبی گفتنم از حسرت نیست حسرت یک ذره‌اش را ندارم چون ذره‌  ذره‌ی سال‌های تحصیلم را زندگی کرده‌ام و در آن و لحظه‌اش دوستش داشتم و می‌فهمیدم کجا هستم و چه می‌خوانم برای همین شاید می‌توانم این طور ادامه اش دهم که چه حال خوبی بود، چه حال خوبی است و چه حال خوبی خواهد بود فلسفه خواندن وقتی نازکشی چون شعر حافظ  هم داشته باشد. نه فقط شعر حافظ که ناز فلسفه را تنها شعر می‌تواند بکشد و بس. هیچ کس نمی‌تواند گره از ابروهای فلسفه بگشاید جز شعر و موسیقی...