درسته که ما یاد گرفتیم هر کس به اندازه‌ی شعاع خودش هر کاری از دستش برمی‌یاد در حوزه‌ی فلسفه برای کودکان انجام دهد اما گاهی با همه‌ی خوش‌‌بینی‌هایم یک دفعه بدجور ناامید می‌شوم. واقعا چند تا آدم با انگیزه‌ی خیلی بالا، خیلی خییییییییلی خیلی بالا در این حوزه وجود دارند که بتوانند تاثیرگذار باشند و کاری از پیش ببرند؟ آقای قائدی معتقدند که چون از طریق دانشجویان و به صورت آکادمیک و در قالب پایان‌نامه‌ها دارد پی‌گیری می‌شود و البته آدم‌هایی با مشاغل متفاوت در کارگاه‌های تربیت مربی شرکت می‌کنند، تب نیست که بگیرد و ول کند می‌ماند و یک روزی هم جای خودش را پیدا می‌کند. بعد از این دو تا نشست، یعنی نشست یک‌شنبه دانشگاه خوارزمی و نشست امروز پژوهشگاه خیلی رفتم در فکر اینکه نکند همان پایان‌نامه‌ها هم به مرور زمان بشود شبیه پایان‌نامه‌های خاک گرفته‌ی رشته‌های دیگر... 

پ.ن: یک عالمه حرف‌های نا امیدانه‌ی دیگر هم نوشتم که حذف کردم  امیدوارم نا امیدی من تب باشد و ولم کند.