یکی از کتاب‌هایی که در این آشفته بازارِ شکسته‌نویسی، در رسانه‌ها، شبکه‌های اجتماعی، پیامک‌ها، گفت‌وگوهای داستانی و... می‌تواند یاریبهر همه‌ی ما در درست‌نویسی باشد، کتاب «اصول شکسته‌نویسی» آقای علی صلح‌جو است. این کتاب کم حجم اما بسیار پر فایده است. خواندنش را به همه، به ویژه دوستانی توصیه می‌کنم که به زبان فارسی علاقه‌ی ویژه دارند. دو نقل قول زیر از این کتاب هستند؛

«فک، چقد، یه، امرو، چن، نودون، نع، ظر، توئون، مث، وخ. این‌ها صورت شکسته واژه‌هایی است که ممکن است برخی از خوانندگان آن‌ها را در نوشته‌های گفت‌و‌گویی دیده باشند. به نظر من، هیچ‌یک‌از این واژه‌ها، با این هیئت، در حافظه‌ بصری ما وجود ندارد و، به همین علت، بعید است کسی بتواند، در نگاه اول، حتی با در نظر گرفتن بافت کلام، آن‌ها را تشخیص دهد. فکر، چقدر، یک، امروز، چند، ناودان، نه (با تاکید)، ظهر، تاوان، مثل و وقت صورت ناشکسته این کلمه‌هاست.» (صلح‌جو، ۱۳۹۱: ۴-۵)

«موضوع این است که ما، علاوه‌بر حافظه صوتی، حافظه تصویری از واژه‌ها داریم و اگر کسی این حافظه را دستکاری کند، در خواندن دچار مشکل می‌شویم. کسانی که صورت ظاهر واژه‌ها را، به قصد کمک به خواننده در خواندن، تغییر می‌دهند باید به این نکته واقف باشند.» (همان:۵)

در‌واقع‌، خواننده‌ی حرفه‌ای و کتاب خوان اگر لازم باشد نا‌خودآگاه، یک را اگرچه یک می‌بیند یه می‌خواند، به عنوان نمونه، اصطلاح «یک قل دو قل»، نیازی نیست که یه قل نوشته شود چراکه در هنگام خواندن شکسته خوانده می‌شود حتی اگر شکسته نوشته نشود اما شکسته نوشتنش حافظه‌ی تصویری خواننده را دستکاری می‌کند.

منبع: اصول شکسته‌نویسی، راهنمای شکستن واژه‌ها در گفت‌و‌گو‌های داستانی، علی صلح جو، نشر مرکز ۱۳۹۱، چاپ اول