«من نمی‌فهمم که مردم چرا حرف زدن با دهن پر را بی‌ادبی تلقی می‌کنند ولی حرف زدن با مغز خالی را نه!!!» جواب این جمله را که در دنیای مجازی دست به دست و صفحه به صفحه می‌چرخد دکارت داده است. دکارت در همان آغاز کتاب گفتار در روش راه بردن عقل می‌نویسد «میان مردمان عقل از هر چیزی  بهتر تقسیم شده است چه هر کس بهره‌ی خود را از آن چنان تمام می‌داند که در مردمانی که در هر چیز دیگر بسیار دیر پسندند، از عقل بیش از آنکه دارند آرزو نمی‌کنند.» از دیشب به این فکر می‌کنم من که یکی از ترس‌و‌لرزهایم بی‌خردی است همین وبلاگ نشان می‌‌‌‌دهد چقدر به خرد و عقل خودم مطمئنم که بی‌ترس‌ولرز به خودم اجازه می‌دهم درباره‌ی هر چیزی نظر بدهم که به سمع و نظرم می‌رسد . نکته‌ی دیگری که از صبح به فکرم فرو برده است این است که با این تعبیر دکارتی همه‌ی دعواها و دلگیری‌ها و کدورت‌ها توجیه می‌شود به این معنا که همه‌ی ما بهره‌ی خود را از عقل چنان تمام می‌دانیم که دائم دیگران را به بی‌عقلی و نفهمی محکوم می‌کنیم و بساط دعوا و رنجش پهن می‌شود.‌ در‌واقع، می‌خواهم بگویم صد در صد دعواها در هر حوزه‌ای خانوادگی، عاطفی، مادی بر این قانون نانوشته‌ی پسِ ذهن همه‌ی ما استوار است که من می‌فهمم تو نمی‌فهمی و در یک رابطه‌ی دو سویه من برای دیگری تویی هستم که نمی‌‌فهمم.