پیچیده ای که در ساده ها پیچیده است

بعضی کامنت ها جواب های مفصل می طلبد یعنی با یکی دو جمله نمی شود سر و ته قضیه را هم آورد بعضی مسائل که دغدغه ی خودم هم هست پرچانه ام می کند و نمی توانم از صحبت کردن درباره شان بگذرم شاید پیش از این هم گفته ام در دور ه ی ارشد همکلاسی داشتم که البته هم دوره ی ما نبود اما سر کلاس های ما هم می آمد  سر کلاس ها خیلی اظهار نظر می کرد در این باره می گفت وقتی ایده یا حرفی به نظرم می رسد تا وقتی که نگویم گوش هایم دیگر نمی شنود حالا حکایت من است وقتی برایم کامنت می گذارند یا سوالی می پرسند تا درباره اش حرف نزنم ذهنم آرام نیست و هر جا که هستم به جواب های مختلف و متفاوت فکر می کنم اول به احترام خواننده ای که وقت می گذارد و مطالبم را می خواند دوم به این دلیل که در این تبادل نظرها خیلی موضوع های جدید دیگر هم به وجود می آید

 پستی نوشته بودم با عنوان تو مو می بینی و من پیچ مو سوده ی عزیز برایم کامنتی گذاشته بود که شناختن آدم ها به این سادگی ها هم نیست و چند صد تا علامت تعجب هم در برابرش و بعد به او گفتم در این باره پستی جداگانه خواهم نوشت

 هنوز هم معتقدم ساده است اما برای همه ی ما کم هزینه ترین راه آن است که چشممان را به روی ساده ها ببندیم و بگذریم اما وقتی به مشکل جدی بر می خوریم برمی گردیم به گذشته و می گوییم اون روز فلان حرف و زد فلان حرکت و انجام داد فلان تصمیمش و خلاصه صدها فلان داریم که می توانست امروز را نشان دهد این حرف و من از مردم بسیار شنیدم که ما همیشه عقلمون آخر سر می یاد

اگر همه بخواهند موشکافانه با هم ارتباط برقرار کنند سنگ روی سنگ بند نمی شود هیچ رابطه ای برقرار نمی شود اما نکته ای وجود دارد ما خودآگاه و ناخودآگاه روابط را در ذهنمان تعریف می کنیم و براساس درجه ی اهمیت درباره شان تصمیم می گیریم زمانی کسی فقط برای ما هم کلاسی است یا شبیه همان دختر ممکن است تنها در محیط کتابخانه برای مدت محدود ببینیمش زمانی رابطه دوستی صمیمانه است زمانی در حد استادی و دانشجویی است زمانی می خواهیم همسرمان باشد در همه ی این شیفت کردن ها ما موشکافانه تر از پیش آدم ها را زیر نظر می گیریم برای من چه اهمیتی دارد دختری که در کتابخانه دیدمش تا کجا به زیبایی ها توجه دارد اما حتما این گونه است که اگر بخواهد همسر کسی شود به نظر من از کش سرش هم نباید به سادگی گذشت

دوستان و آشنایان که از نزدیک مرا می شناسند می دانند که همراه مادرم برای دو برادرم به اندازه ی موهای سرم خواستگاری رفته ام و شکر خدا هر دو سر و سامان گرفتند همه می دانند که جلسه ی خواستگاری یکی از انواع جلسه هایی است که آدم ها هر چه عیب در ظاهر و باطن و اخلاق و رفتار  دارند با حداکثر تلاش می پوشانند و هر کس به اندازه ی توان خودش، بهترین ظاهر می شود اما من معتقدم در همین بهترین ظاهر شدن ها هم خیلی چیزها می شود دید (در این مورد بیش از اینها نوشتم که به دلیل طولانی شدن پست حذفشان کردم اما واقعا می شود دید

من هم معتقدم روابط به خصوص در ازدواج پیچیده تر از آن است که به راحتی بتوان درباره اش نظر قطعی داد و در مقام دانای کل داستان ازدواج نایستاده ام اما می شود همچون یک پیشگو درصد آسیب هایش را به حداقل رساند

در پایان دوست دارم بگویم که مرزهای خوش بینی بی اندازه، بدبینی، حساسیت، سختگیری، وسواس بیمار گونه و در نهایت شناخت و معرفت برایم مشخص است چون غیر از این باشد کار عالم راه نمی افتد و چون چرخ دنیا با همین روابط اجتماعی می چرخد لازم است که گاهی دیده ها را ندید و ندیده ها را دید. سخت است اما غیرممکن نیست دیدن ندیدنی ها