پست های منتشر نشده

در کامپیوترم فایلی دارم به اسم وبلاگم داخل این فایل دو پوشه ی دیگر قرار دارد به نام پست های منتشر شده و پست های منتشر نشده ازصبح تا شب خیلی چیز ها به ذهنم می رسد که به درد نوشتن می خورد تایپ می کنم اگر در مود نوشتن باشم خوشم می آید اگر نباشم با همه ی وجود حس می کنم پرت و پلا نوشته ام اما پرت و پلاها را حذف نمی کنم در فایل پست های منتشر نشده ذخیره می کنم خیلی وقت ها در حد یک جمله می نویسم و رها می کنم خیلی وقت ها بیشتر از یکی دو صفحه می شود خیلی وقت ها یک موضوع را با بیان های مختلف می نویسم آخر سر هم خوشم نمی آید البته اینقدر ها هم وسواسی نبودم یکبار شخصی گفت خیلی بی مزه تر از آن می نویسی که تعریف می کنی بگذار من روز مره بنویسم نشانت می دهم روزمره نویسی یعنی چی؟ اعتماد به نفسم را از دست دادم از آن به بعد گیج می خورم میان خودم و افکارم و سبک نوشتنم گیج می خورم اما از رو نمی روم چون نوشتن را دوست دارم چه خوب بنویسم چه بد چه با مزه بنویسم چه بی مزه چه درست چه پر از غلط. از نوشتن به اندازه ی خواندن لذت می برم به نظرم نوشته ی هر آدمی مثل قیافه اش است هیچکس از قیافه ی خودش بدش نمی آید و قیافه ی خودش را دوست دارد حتی اگر به نظر دیگران چندان جذاب هم نباشد

نوشتن بخشی از بودنِ من است بخشی از عالمم. عمارتی در عالمم برای خود ساخته ام از پست های منتشر شده و صد البته پست های منتشر نشده