امروز از سر دلتنگی رفتم دم خونه آقاجان اینا چندین ماه پیش شنیدم معماری که خانه را خریده است رفته دنبال جواز ساخت برای مجتمع گفته اند چون خانه بالای  صد سال قدمت دارد نمی توانی بکوبی باید یا خودت وام بازسازی بگیری یا بسپاری به میراث فرهنگی. 

خانه هنوز سر جایش بود من فقط توانستم از همین بیرون سر ستون هایش را ببینم و دری را که زمانی کلید می انداختم و با یک کوله پشتی سنگین بی صدا وارد می شدم که خانوم و آقاجان را شوکه و خوشحال کنم این در به رویم اما بسته بود 

هر وقت می خواستم بروم به مامان سفارش می کردم به خانوم زنگ زدی نگی من دارم می رم اونجا برق چشم هاشون و ذوقشون و بالاتر از همه اینها دعای از ته دلشان را دوست داشتم دعایی که هیچ وقت معنی اش را نمی فهمیدم   خدا عاقبتت رو به خیر کنه