گوشی بابا دست من است که به تماس‌هایش پاسخ دهم و پیامک‌هایش را چک کنم. یکی از پیامک‌هایش مربوط به برنامه‌ی دیشبم بود. پیامک را ندید و برنامه‌ام را نشنید. روزی که از ضبط برگشتم و برایش تعریف کردم چه گذشت، بی‌صبرانه منتظر بود که بشنود اما نشد که بشود.

آدمیزاد چنین موجود ناتوانی است که برای آینده‌ای نامعلوم و مبهم می‌جنگد، این روزها به قول رئوف دلفی اندوه را به  نوح و کشتی سپرده‌ام... 

پ.ن: این شماره پیامک برای اخبار مهم فامیلِ مادری‌ام  است که آدم را راحت می‌کند از اینکه بخواهد یکی یکی به همه پیامک بزند. هر خبری بشود برای همه فرستاده می‌شود.