کلاس زندگی

یک استادی داشتم خدا هر کجا هست سلامتش بدارد نقل می کرد که عالم عالم تزاحم است وقتی می خواهی چیزی را داشته باشی به قیمت از دست دادن چیزی دیگر است



بچه که بودم پدرم هر وقت از ماجراهای بازار تعریف می کرد می گفت بیچاره اگر مسجد آیینه بسازد یا سقف فرو ریزد و یا قبله کج آید فکر می کردم بیچاره اسم کس خاصی است و وجود خارجی دارد و در بازار کار می کند هنوز تصویر مسجدی را که بیچاره ساخته بود با سقف فرو ریخته و قبله ی کجش با همه ی جزئیاتی که در کودکی تصور می کردم به یاد می آورم قیافه ی بیچاره را هم



مادرم می گوید راه خیلی سخت و ناهمواره



ناجی می گوید وقتی ماه قرص است دل من هم قرص است



دوستم می گوید در وبلاگت بی مزه تر از آن می نویسی که تعریف می کنی تعریف کردن هایت بامزه تر از نوشته هایت هستند با سر حرف هایش را تایید می کنم و همه را می پذیرم و در پایان همه ی حرف هایش که برای یک عمر افسردگی یک آدم کافی است می خندم و می گویم خوشت اومد چقدر نقد پذیرم این دوست نازنین همه را تایید می کند از همه تعریف می کند همه را می بیند جز من و من از این بابت خیلی خوشحالم چون دائم سعی می کنم بهتر از آنی که هستم شوم



در راه برگشت از کلاس مبلغان ماء الشعیر هولستن صدایم می زنند و می پرسند که می خواهم از این نوع دلستر امتحان کنم و نظرم را بگویم قبول می کنم می گوید با طعم لیمواست در یک لیوان یکبار مصرف که رویش نوشته هولستن برایم قدری دلستر می ریزد می نوشم و می گویم اصلا طعم لیمو ندارد شبیه دلستر های ساده است جلوی زبانم را می گیرم که بگویم مالت یه چیز دیگه اس بر آشفته می شود و می گوید اتفاقا همه می گویند لیمویش از همه بهتر است در دلم می گویم اگر می پذیرفتی تعجب می کردم ریشه نقد پذیری نه اینکه در این مملکت خشکیده باشد که هیچ وقت ریشه ندوانده که بخواهد بخشکد




یکی از دوستام از دوستش نقل می کرد که اگه تو زندگی درسی و خوب نفهمی توی همون کلاس موندگاری

همه ی تلاشم و می کنم و که همه ی درس های از صبح تا شب زندگی رو خوب بفهمم حتی خیلی ساده هایش را





پی نوشت : شاید می شد که بشه هر کدوم این نوشته ها یک پست بشه