دکتر فرزان سجودی

پیش از این پستی با عنوان فرزان سجودی، وجودی واقعی نوشته بودم اینبار هرچه گشتم اما توصیفی در خور این استاد دانشگاه بیابم نیافتم. ده سال است که با استادهای بسیاری کلاس داشته ام و هریک را با ویژگی خاص خود به یاد می آورم بعضی را به یاد نمی آورم بعضی تصویرشان را به یاد دارم نامشان را نه و بعضی نامشان را اما تصویرشان را نه و البته هر آنچه که ازایشان یاد گرفتم و یاد نگرفتم اما درباره ی دکتر فرزان سجودی قصه متفاوت است منش و اخلاق و شیوه ی بودنش به گونه ایست که فکر نمی کنم از خاطر هیچ دانشجویی برود به نظرم به گونه ای بزرگوار است که گویی ربط به آنچه که می بینیم و می دانیم ندارد بزرگوار است نه برای اینکه در اوج نا امیدی های خودش دانشجویانش را امیدوار می کند نه برای اینکه دانشجویانش را برای خواندن و نوشتن و بودن دلگرم می کند نه برای خنده های گاه تلخ تر از گریه اش و نه برای اینکه در اوج پریشان خاطری خود دانشجویانش را خاطر جمع می کند برای چیزی است که نمی دانم چیست اما خوب می فهمهم که آن نمی دانم چیست همه ی این رفتارهای بزرگوارنه را در وجود او جمع کرده و به هم گره زده است

نوشتم که از همه ی هم کلاسی هایم در دانشگاه هنر و همه ی دوستانم و همه ی دیگرانی که گاه و بیگاه به این وبلاگ سر می زنند و حتی کسانی که او را نمی شناسند خواهش کنم با هر مرام و مسلک و آیینی و با هر شیوه و روشی که با خدای خود ارتباط دارند این روزها برای دکتر فرزان سجودی بسیار دعا کنند