ای کیو سان من

بچه که بودیم دریکی از تابستان ها پدرم نقاشی را برای رنگ کردن اتاق ها به خانه آورده بود برادر کوچکم کنار دست نقاش می نشست و با او هم صحبت می شد برادرم پنج ساله بود یکبار مرد نقاش به اوگفت شعر بلدی برادرم گفت آره گفت یک شعر بخون دلمون واشه

:برادرم هم شروع کرد به خواندن

به گورستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله ای با سنگ می گفت

که این دنیا نمی ارزد به کاهی

مرد نقاش که نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد گفت من منظورم گوگوش و اینا بود بچه