وحیده

امروز با وحیده کلی گفتیم و خندیدیم مثل همیشه... آدم هایی که در زندگی‌ات می‌آیند و نمی‌روند یعنی ویژگی‌هایی داشته‌اند که آنها را ماندنی کرده است ویژگی وحیده شوخ‌طبعی اوست و بالاتر از شوخ‌طبعی‌اش این است که وقتی نکته‌ای طنز می‌گویی نیاز ندارد برایش توضیح دهی.  حوصله سر برترین آدم‌ها آدم‌هایی هستند که شوخی را نمی‌گیرند وقتی چیزی را می‌پرانی باید زیرنویس هم بزنی. با وحیده خیلی می‌توانم خودم را دست بیندازم. می‌توانیم خودمان را دست بگیریم و به خودمان بخندیم شیرین‌ترین دست‌گرفتن‌های روزگار به نظرم شاید همین باشد که با خودت رودربایستی نداشته باشی با خودت رو راست باشی البته پیش هر کس هم نمی‌شود گاهی در تجربه‌هایی دیده‌ام وقتی خودت را پیش نابلدی دست می‌اندازی فکر می‌کند داری به عیب و ایرادهایت اعتراف می‌کنی و بعد در فضایی جدی همان‌ها را هی می‌کوبد تو سرت. با وحیده گاهی با گفتن یک ف  هر دو فرحزادیم. یکی از تاریخی‌ترین خاطراتم با او کوه رفتنی بود که دقیقا در بیست و هفتم مرداد هشتاد و چهار روز پنج‌شنبه اتفاق افتاد، همین قدر که تاریخ‌اش از ذهنم پاک نمی‌شود نشان می‌دهد که چقدر بهمان خوش گذشت و چقدر خندیدیم. وحیده هشت نه سالی از من کوچک‌تر است و الان یک پسر دارد اما من هیچ وقت این تفاوت سنی را حس نکردم شاید او هم هیچ وقت حس نکرده است که من از او بزرگ‌ترم. (البته این را باید خودش بگوید) امروز گفت من دائم مطالب وبلاگت را دنبال می‌کنم گاهی حتی ده دقیقه از نوشتن یک پست نگذشته است که من می‌خوانم اما چرا چیزی از خودمان و اتفاقات بامزه‌ای  که می‌افتد نمی‌نویسی برایش توضیح دادم که طنز نوشتن کار سختی است اینکه بتوانی نکته یا خاطره‌ای طنز را به گونه‌ای بنویسی که خواننده به اندازه‌ی زمانی که تعریف می‌کنی بخندد هنرمندی می‌خواهد و من این‌همه هنرمند نیستم.