امروز وقتی می خواستم کرایه ی کمد کتابخانه ام را پرداخت کنم به سرپرست کتابخانه گفتم

می شه یه کمد دیگه بهم کرایه بدین

با تعجب نگاهم کرد و گفت اون یکی براتون کافی نیست

گفتم نه

گفت قدر همون یکی رو هم بدون که خیلی ها تو نوبتند

نمی دانم چرا دوست دارم همه ی چیزهایی را که دوست دارم، نزدیکم باشند ور دلم باشند دم دستم باشند مثل اتاقم همه را روی میز کتابخانه پخش کنم و از بودنشان لذت ببرم همه ی چیزهایی که عالم مرا می سازند و عالمم بدون آنها شبیه شهر خالی از سکنه است

نمی توانستم اینها را به سرپرست کتابخانه بگویم اما وقتی پشت به او می رفتم صدایم کردو گفت

اسمت را در نوبت می نویسم نوبتت که شد زنگ می زنم

من اما بلند بلند فکر نکرده بودم