Bijan Bijani - بیژن بیژنی بانو

واژه‌ی بانو را دوست دارم.  شکوهی در این واژه هست که در هیچ‌کدام از واژه‌های دیگری که به
زن مربوط می‌شود نیست. از منزل و عیال و همسر بگیر تا معشوقه. بانو، شبیه ملکه‌ بودن است. حس خوبی به آدم می‌دهد. یک بار به مامانم گفتم: به من بگویید فائزه بانو گفت: طلبت! کلی از دستش خندیدم. یک آشنای دور داریم کلا اسمش بانو است. بچه که بودم هر وقت صحبت از این بانو می‌شد، در خیالم تصاویر باشکوهی بر روی اسمش  می‌گذاشتم. نمی‌دانم حسم درست است یا اشتباه اما
کسی که بانو است هم منزل است، هم خانم است، هم زن است، هم عیال است، هم معشوقه است، همه‌ی اینها با هم و یک چیزی والاتر و با شکوه‌تر از اینها و من نمی‌دانم آن بیشترش که مرا هم درگیر خودش کرده است چیست. شاید باید مرد بودم که می‌فهمیدم پسِ‌پشت بانو بودن چه رنگ و چه حس و چه نحوه‌ی بودنی است که این همه در نظرم با شکوه و والا می‌نماید.